عروسک سنگ صبور

هر کس به ما رسید، از عشق تنها کودکی اش را یاد داشت، روزه کله گنجشکی!
همچون گنجشکی تنها به تک زدنی کفایت کرد و باور کرد به عشق بالا رسیده!
اما سهم ما از عشق ، بزرگسالی اش بود و بس!
باور کردیم که عشق یعنی ریاضت و سراب بهشت دست نیافتنی،
یعنی کارمای نمی دانم چرا!!!
سهم ما از عشق گوشه نشینی شد و باور اینکه در این دیار یاری از برای ما نیست.
ما باور کردیم، او که رفته، ما را رها کرده، بهترین بود و بس...هیچ کس جایش را نمی گیرد،
پس به چله نشستیم تا ته دنیا، شاید در دنیای دیگر ، در بهشت موعود ما را کسی یاد کرد!